Τo 2010 ήταν η χρονιά του WikiLeaks. Στις 5 Απριλίου το πρώτο και μεγαλύτερο portal αποκαλύψεων αναγκάζει όλα τα παραδοσιακά ΜΜΕ να ασχοληθούν μαζί του όταν παρουσιάζει συγκλονιστικό video με το φόνο δημοσιογράφων του Reuters από αμερικανούς στρατιώτες επιβιβασμένους σε ελικόπτερο. Το περιστατικό είχε αποσιωπηθεί από το Πεντάγωνο.
Ο πονοκέφαλος για το ΥΠΕΞ των ΗΠΑ δεν τελειώνει όμως εκεί. Στις 25 Ιουλίου το WikiLeaks δημοσιεύει 91.000 εμπιστευτικά έγγραφα του αμερικανικού στρατού που περιγράφουν την κατάσταση στο Αφγανιστάν (Afghan War Diary) και καλύπτουν την χρονική περίοδο 2004-2010.
Στις 22 Οκτωβρίου το WL χτυπάει για 3η φορά δημοσιεύοντας αυτή τη φορά σχεδόν 400.000 αναφορές από τον πόλεμο του Ιράκ(The Iraq War Lοgs, 2004-2009), δίνοντας για πρώτη φορά μια πλήρη εικόνα της κατάστασης, αποκαλύπτοντας, μεταξύ άλλων, 66.081 φόνους αμάχων από τους Αμερικάνους και τις Ιρακινές δυνάμεις ασφαλείας.
Λένε ότι ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα τρεις φορές αλλά ο Julian Assange, (ιδρυτής και εκπρόσωπος του WikiLeaks) είναι αγγελιοφόρος, και ως εκ τούτου κερδίζει και ένα χτύπημα μπόνους, το οποίο έρχεται την Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010. Αυτή τη φορά τα πλέον των 250.000 εγγράφων που (θα) διαρρεύσει είναι τα διπλωματικά τηλεγραφήματα των αμερικανικών πρεσβειών ανά τον κόσμο (Cablegate 1966-2010) που (θα) συμβάλλουν στην καταγραφή και κατανόηση της τρέχουσας ιστορίας. Μέχρι στιγμής το WikiLeaks έχει δημοσιεύσει λιγότερο από 2000 τηλεγραφήματα (με αυτό τον ρυθμό η διαδικασία θα ολοκληρωθεί τον Μάιο του 2021).
Κρατώντας μια μικρή επιφύλαξη για τους κινδύνους που κρύβει η «ελεγχόμενη» ροή των αποκαλύψεων, ας δούμε τι είναι αυτό που μάθαμε από τα διπλωματικά τηλεγραφήματα το 2010.
Τα κατεστημένα media ξέχασαν την αποστολή τους
Πριν παραθέσουμε τις αποκαλύψεις αξίζει να αναφερθούμε στις αλλαγές που έφερε στην παγκόσμια σκηνή η δράση του WikiLeaks. Το σημαντικότερο συμπέρασμα που προκύπτει αρχικά είναι ότι τα παραδοσιακά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους. Ένα site που ξεκίνησε από μια μικρή ομάδα οραματιστών hacker μέσα σε 4 χρόνια έχει φέρει στη δημοσιότητα τόσα απόρρητα έγγραφα όσα δεν έχουν μαζέψει ή αποκαλύψει αθροιστικά όλα τα μεγάλα ΜΜΕ παγκοσμίως.
Επιπλέον τα μεγαλύτερα μέσα της Αμερικής, όπως επισημαίνει ο Glenn Greenwald στο Salon.com «δεν έχουν επικεντρωθεί στα εγκλήματα που αποκαλύφθηκαν αλλά σε αυτούς που τα αποκάλυψαν. […] Δεν αποτελεί έκπληξη το ότι οι πολιτικοί ηγέτες θέλουν να πείσουν τον κόσμο ότι οι πραγματικοί εγκληματίες είναι αυτοί που ξεσκεπάζουν την υψηλού επιπέδου πολιτική διαφθορά και εγκληματικότητα και όχι αυτοί που την διαπράτουν. Κάθε πολιτικός θα λάτρευε αυτή την ιδιοτελή ευσέβεια, αυτό που είναι όμως εντυπωσιακό είναι το πόσοι πολλοί πολίτες και ιδιαίτερα «δημοσιογράφοι» αρχίζουν την ενστερνίζονται. Υπό το φως των όσων αποκάλυψε το WikiLeaks για πολλές κυβερνήσεις προσπαθώ να καταλάβω την αυταρχική νοοτροπία που οδηγεί έναν πολίτη –και ιδιαίτερα έναν «δημοσιογράφο»– στο να αντιδράσει με οργή στην αποκάλυψη των γεγονότων, στο να επιμένει ότι αυτά θα έπρεπε να παραμένουν κρυφά και ότι θα ήταν καλύτερο να μη τα γνωρίζουμε και, πάνω απ’ όλα, στο να απαιτεί να τιμωρηθούν (ως Πραγματικοί Εγκληματίες) αυτοί που έκαναν τις αποκαλύψεις την ώρα που αυτοί που διέπραξαν τα εγκλήματα (η Καλή Διοίκηση) να θωρακιστούν».
Κυβερνοπόλεμος
Το WikiLeaks έφερε στην επιφάνεια ένα ακόμα ζήτημα που αξίζει την ιδιαίτερη προσοχής μας: Το κατά πόσο είναι ελεύθερο το Διαδίκτυο και πόσο ρόδινο είναι το μέλλον του. Εκ πρώτης όψης θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι η δράση του WL αποδεικνύει τη μεγάλη δυσκολία στον έλεγχο της ελευθερίας του ψηφιακού λόγου. Μετά από την επίθεση που δέχτηκε ο κεντρικός κόμβος του site την ημέρα της αποκάλυψης των διπλωματικών εγγράφων εμφανίστηκε μια παγκόσμια «αντεπίθεση» από hacker, που όχι μόνο χτύπησαν τις χρηματοπιστωτικές εταιρίες που είχαν παγώσει τους λογαριασμούς του ιδρύματος, αλλά επιπλέον προσέφεραν εκατοντάδες «καθρεπτισμούς» του wikileaks.org. Η μάχη προσωρινά φαίνεται κερδισμένη, ωστόσο η εμφάνιση προσπάθειας «κεντρικού ελέγχου» δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη.
Η σύμπνοια των μεγάλων εταιριών που δρουν ή έχουν συμφέροντα στις ΗΠΑ δεν οδήγησαν μόνο στο πάγωμα των λογαριασμών (500.000 δολάρια υποστηρίζει ο Assange ότι δεν αποδίδονται στον οργανισμό) αλλά και στην συνειδητοποίηση ότι ο κεντρικός έλεγχος της ροής της πληροφορίας (και όχι της ίδιας της πληροφορίας) μπορεί να οδηγήσει στην ουσιαστική κατάργηση ενός μέχρι σήμερα αυτονόητου κανόνα του διαδικτύου: Της ελεύθερης πρόσβασης.
Μια σειρά από νόμους που περνάνε ακόμα και σε προοδευτικές χώρες όπως η Γαλλία, η Αγγλία και η Αμερική στο όνομα της προστασίας των πνευματικών δικαιωμάτων ή της εθνικής ασφάλειας δίνουν στα χέρια των κυβερνήσεων την δυνατότητα να «κλείσουν το internet». Η δράση του WikiLeaks ήδη «αξιοποιείται» από πολιτικούς, όπως ο αντιπρόεδρος της Αμερικής, Joe Biden, προκειμένου να θεσπιστούν νέα μέτρα και νέοι νόμοι. Την ώρα που στην Ισλανδία γίνεται συζήτηση για την θέσπιση νόμου για την προστασία των αποκαλύψεων και των πηγών τους, στην Αμερική συζητιέται η ουσιαστική κατάργηση της «ουδετερότητας του Διαδικτύου» στο μέλλον.
Η υπόθεση της ελευθερία του λόγου, του Τύπου και της πρόσβασης στην ενημέρωση αποτελεί φυσικά ξεχωριστό θέμα, που ωστόσο στο πρόσωπο του WikiLeaks γίνεται επιτακτικό...
...
διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
Και για να μην ξεχνιόμαστε.
Φωτογραφίες από τα -παρολίγον- γραφεία της WikiLeaks στη Στοκχόλμη από τους Albert France-Lanord Architects. 30m underground!! με τούνελ κ από όλα όσα φαντάζεται κάθε double-O πράκτορας που σέβεται τον εαυτό του. Περισσότερες φώτος και πληροφορίες στο archdaily.
No comments:
Post a Comment